Ζέστη, κούραση, τρελοί οδηγοί και καυσαέρια….θα μίλαγα και για την μοναξιά αλλά δυστυχώς η πεζότητα είναι πιο άμεση και την κατανοείς πιο εύκολα.
Όποτε δεν έχω όρεξη να μιλήσω για αυτό. καθώς ενώνομαι με χιλιάδες αλλά μεταλλικά σώματα σε γκρίζες διαδρομές και δρομολόγια, οι λέξεις χάνουν ολοένα πιο πολύ αυτό που θα ήθελαν να πουν. Το ραδιόφωνο παίζει κάθε μέρα τα ιδία κομμάτια και αγχωμένοι παρουσιαστές σε αγώνα για πρωτοτυπία, συμπληρώνουν ένα οκτάωρο κίνησης μέσα στους νευρώνες αυτής της άσχημης πόλης.
Γεια σας κύριε έχετε ένα δέμα! Τι παράλογο! όλα αυτά τα σφιγμένα χαμόγελα που συναντώ κάθε μέρα μου γίνονται μια ανυπόφορη συνήθεια.
Ποιος είναι ο λόγος οι άνθρωποι να πρέπει να χαμογελάνε; Μυρίζει πλαστικό και σάχλες διαφημίσεις όλη αυτή η κατάσταση. Μου μοιάζουν ολοένα πιο πολύ με τα προϊόντα τα οποία τους μοιράζω. Πιστεύω κάποια μέρα θα αρχίσει να γίνεται το αντίθετο. Θα παραδίδουμε ανθρώπους σε εμπορεύματα. Αυτά ευγενικά θα χαμογελούν και θα δίνουν ένα φιλοδώρημα για τον ταλαιπωρημένο οδηγό.
Η πόλη είναι πλημμυρισμένη από χαμόγελα. Από πολύχρωμα χαμόγελα. Δεν χαμογελούν οι άνθρωπο όμως. Χαμογελούν οι διαφημίσεις για αυτούς. Είναι παντού. Το ίδιο αστραφτερό χαμόγελο. Πλέον αρχίζει να είναι τρομακτικό.
Η πόλη είναι μια τεράστια νεύρωση. Έφηβες που ανακαλύπτουν το σώμα τους και εξερευνούν το πρωτόγονο βλέμμα των υποανάπτυκτων αρσενικών, κύριοι με γραβάτες που δεν έχουν πρόσωπο, έφηβοι που προσπαθούν να αποδείξουν πως ανταποκρίνονται καλύτερα στον βάρβαρο κόσμο των ανδρών…ένα τεράστιο ρόλοι κουρδίζει αυτήν την τεράστια νεύρωση. Ο κόσμος έχει μάθει να κινείται όπως του δείχνουν τα φανάρια.
Ο φραπές ο όποιος ταλανίζεται στην θέση του οδηγού έχει αρχίσει να ζεσταίνεται. Πλέον δεν μπορεί να ικανοποιήσει την ανάγκη του λαιμού μου για κάτι δροσερό.
Ανάβω ένα τσιγάρο…
Συνήθως τα φανάρια προσφέρονται για τέτοια μικροπράματα. Το μυαλό μετά από κάποιες ώρες οδήγησης έχει την τάση να αποδρά από την πραγματικότητα . θέλει να σκέπτεται άλλους τόπους, καμία θηλυκή ύπαρξη που έτυχε να περάσει από το βλέμμα μου σε κάποιο μπαρ και διάφορες άλλες τυχαίες εικόνες. Στην ουσία είναι η άρνηση του σώματος μου να δεχθεί ότι πρέπει να συνεχίσει άλλες τόσες ώρες να κάνει το ίδιο πρίμα. Το ίδιο πράγμα που έκανε χτες και μάλλον θα κάνει και αύριο.
Το φανάρι ανάβει πράσινο….κόρνες ουρλιάζουν ηδη ώρα πρέπει να φύγω…
