Δεν κατηγορώ αυτούς που επιλέγουν τον θάνατο.
Πώς θα μπορούσα άλλωστε;
Υπήρξε και παραμένει η πιο πρoφανής λύση.
Είναι σχεδόν παρήγορο το ότι υπάρχει τέλος.
Όχι δεν κατηγορώ καθόλου αυτούς που αντί να ζήσουν επιλέγουν
καθημερινά τον θάνατο σε δόσεις.
Σε δόσεις τηλέορασης, ίντερνετ,τσιγάρου,οινοπνεύματος
και ιδεοληψιών έρχεται βολικός.
Οφείλουμε να το παραδεχτούμε
ν
Τον ξεχνάμε ενίοτε. Τον προσπερνά το βλέμμα γυρισμένο από την άλλη.
Ακόμα κι όταν βυθιζόμαστε μαζί του στο μηδέν.
Και είναι πάντα εκεί δίπλα μας.
Τον ξεχνάμε ενίοτε. Τον προσπερνάμε με το βλέμμα γυρισμένο από την άλλη.
Ακόμα κι όταν βυθιζόμαστε μαζί του στο μηδέν.