Μ

 

 

 

Ζωγραφίζω μέσα από ερείπια

               Λέξεις

Που κάθε φόρα που ακούγεται η ηχώ τους

                                        Ένας νεκρός θεός

  Έρχεται ως ανάμνησις

          Ένας εγγεγραμμένος τρόμος

       Που προφέρεται σε κάθε συλλαβή

            Προσφέρεται στην λήθη

Καθώς ένας φίλος μου τα ποιήματα του

 Δεν τον διαβάζουν πια

  Επειδή τα γράμματα ξεθωριάζουν

Αποχαιρετώντας την μελανή της ιστορίας

Καθώς η Φωνή δεν ακούει πια τον Αντίλαλο

de profundis

 

Είδα

Χάρτινους πύργους και πυρωμένα χαμόγελα να σκιαγραφούνται από κλόουν με ματωμένα χεριά

Είδα

Μοναχικούς διαβάτες σε ονείρων ταξίδια να κρέμονται ανάμεσα σε λεπτοδείκτες

Ξέχασα

Τους χορούς ενός ξένου  με κουρέλια και μια μπαλαρίνας ενώ η πόλη φλέγεται

Ξέχασα

Τα μάτια σου μια νύχτα σαν και αυτή…

Άκουσα

Τους μανιώδεις ρυθμούς ενός βιολιού ενώ ένα καμπαναριό με τεράστιο ρολόι γκρεμιζόταν στο έδαφος φλεγόμενο

Άκουσα

Σιωπές που είχαν να πουν πιο πολλά από λέξεις

Και να ξέρεις

Στην κόλαση μας δεν χωράνε άλλοι..

 

Ν

 

Όταν οι μνήμες χαράσσονται σαν πληγές
Όταν οι λέξεις μοιάζουν με ερειπωμένα κάστρα
Σε γκρεμισμένα τόπια
Τότε περπατάμε ανάμεσα σε φωτιές
Αναμένοντας καταιγίδες λουσμένες από αίμα
Χαμογελώντας σε θρυμματισμένους καθρέπτες
Που δεν μπορούν να αντικρύσουν ούτε να αντικριστούν

Όταν οι γιορτές μας δοξάζουν πορτρέτα
Στολισμένα  με θειάφι
Οι λέξεις θα μοιάζουν με γερασμένους ηθοποιούς
Που δεν έχουν σε πιο κοινό
Να παίξουν την παράσταση τους
Σε ένα αύριο των αναμνήσεων του χτες

Οι μουσικές μας σταμάτησαν πια
Την πένθιμη τους μελώδια
Και τον άκαμπτο ρυθμό
Και όσοι χορεύουν θα μείνουν εκεί
Θαυμάζοντας τα ξεσκισμένα φτερά μας
Καθώς  ταξιδεύουμε στην χώρα  του  εφήμερου

Κάποιο βράδυ

 

Στων ονείρων τα πανιά

Στο βάθρο των θέων που πέφτει και χάνεται

Εκεί που του σώματος οι ευγενή πόθοι χαρίζονται

Εκεί που τα δάκρυα και τα χαμογελά χαράζονται σαν πληγές

Στις ατέλειωτες νύχτες

Εκεί που ο εαυτός μοιάζει με ραγισμένο είδωλο

Εκεί που κάποιος ξένος καθρέφτης γνέφει καταφατικά

Μέσα σε λίτρα αλκοόλ και δυνατές μουσικές

Εκεί που τα σώματα συναντιούνται και χάνονται

Ίσως με συναντήσεις

Πριν ακόμα χαθώ..

Χορεύοντας στις γιορτές του εφήμερου

 

 

Δεν έχω δει πλοία

Δεν έχω δει πλοία από τα κάστρα των ουρανών

Από τα χαμογελά που χάθηκαν σε νύχτες γεμάτες φεγγάρι

Από ιστορίες που μίλησαν για τόπους ξένους και μαγικούς

Για δρόμους που συναντήθηκαν και ύστερα χάθηκαν

Για γιορτές στημένες σε κάδρα από θειάφι

Από ανθρώπους αγαπημένους και ξένους

Για χείλη που στέρεψαν από το στόμιο της πηγής τους

Δεν έχω δει πλοία από κάστρα των ουρανών

Σε συννεφιασμένα τοπία και ερειπωμένα βλέμματα

Σε πόλεις που υπερηφανεύονται για τα τείχη τους

Και τους πανύψηλους πύργους

Σε βεβιασμένες φυγές και την απώλεια στην σιωπή που απομένει

Στα ρολόγια που ξεστομίζουν κατάρες

Στο χαμόγελο σου…

Δεν έχω δει πλοία από κάστρα των ουρανών

Στην άκρη του κόσμου

 

Στην άκρη του κόσμου

Άστεγοι των ονείρων περιπλανιούνται άσκοπα σε μια έρημη πόλη

Κλόουν και παλιάτσοι δίχως τρικ και κόλπα παίζουν μία τελευταία παράσταση δίχως κοινό

Και οι τρελοί να χορεύουν ξανά και ξανά….

 

Στην άκρη του κόσμου

Μια ξεσκισμένη σημαία κυματίζει σε έναν άδειο ουρανό

Εδώ σε κάθε ανάσα μετριούνται αντίστροφα οι αναμνήσεις που ξεφτίζουν

Εδώ βλέπω στο χαμόγελο σου τον θάνατο ζωγραφισμένο σε ένα τοίχο λευκό

 

Εδώ στην άκρη του κόσμου

Η αλήθεια είναι μια φάλτσα μελωδία

Και η μορφή ένας άμετρος ρυθμός

Και το μόνο που απομένει είναι σιωπή….

 

Incognita sperans

Ένα κορίτσι εμφανίζεται και ονειρεύεται
Χιλιάδες πεταλούδες να ταξιδεύουν
Σε χώρες ονειρικές και ξένες
Περά από τη πράσινη θάλασσα

Μια γιορτή ξεκινά σε μια έρημη πόλη
Μεθυστικές μουσικές ξέφρενοι χοροί
Οι πεταλούδες μεταμορφώνονται.. σε ανθρώπους
Η πόλη αποκτά μετά από χρόνια ζωή
Σε μια στιγμή η γιορτή στην κορυφή
Οι άνθρωποι γίνονται ανθισμένα δέντρα

Ανάμεσα στα συντρίμμια ένα ρόδο ανθεί
Μέσα από αντίλαλους θανάτου και βουβές κραυγές
Μια ηχώ ελπίδας..
Για μια άγνωστη που ελπίζει…

Χάσμα

 

 

 

Χάσμα,                    

                                                               

                                                                                    ιδεών ρήξη

 

Πλάσμα,

 

                                                                                    ιδεών νύξη

 

Έναυσμα,                                        

 

                                                                                   ιδεών πράξη

 

 

Μίασμα ,

                                                                           

                                                                                      ιδεών τάξη   

Συνήθης διαδρομή/ ένας εγωκεντρικός μονόλογος

 

Φεύγω από το σώμα μου και στη στιγμή γυρνώ

και βλέπω το σώμα μου και χαίρομαι

γιατί στέκεται ακόμα όρθιο μπροστά σας

 

φεύγω από το σώμα μου και κάνω τη συνήθη διαδρομή

από ταράτσα σε ταράτσα’ κοιτώ ψηλά

βλέπω το σώμα μου και χαίρομαι

γιατί στέκεται ακόμα όρθιο μπροστά σας

 

αν και αισθάνομαι – αν και βλέπω

αν και ουρλιάζω δεν αντιλαμβάνομαι

αν και κλαίω μάλλον δεν νιώθω

ούτε σκέφτομαι ..

παρά μόνο όταν στέκομαι όρθιος μπροστά σας


 

      και σαν η πόλη γκρεμιστεί

      και γυρίσω εκεί που ξεκίνησα

      και μείνουμε γυμνοί ανάμεσα στα ερείπια

      θα είμαι εγώ σαν Ένα πάλι

      να αναρωτιέμαι όρθιος μπροστά σας

      ‘από πού να κρατηθώ;

  απ’ τον εγωισμό ή την αξιοπρέπεια;

 

όμως δεν είναι αυτό και αυτά δεν έχουν σημασία

τρέχω κοντά σας λοιπόν .. και καλα κάνω

 

αλλά να .. πάντα μας έφταιγε η πόλη

και πάντα πόλη φτιάχνουμε όρθια μπροστά μας

 

εμείς και γώ, αυτοί και μεις, εσείς και γω … εσείς

 

για αυτό βγαίνω και πάλι

τη συνήθη διαδρομή, από ταράτσα σε ταράτσα

 

 

Μια νύχτα σαν και αυτή

Μια νύχτα σαν και αυτή
Θυμάμαι κάτι να έψαχνα, ίσως και να ήσουν και εσύ..
Θυμάμαι πως αλλού ήμουν, αλλά σε άλλο μέρος είχα ξυπνήσει…
Και μέσα στην μέρα δίχως να ξέρω το που, επιθύμησα να προσεγγίσω τον τόπο, να γίνω ένα με αυτόν,  να περιπλανήθω  μέσα του..
Απλά έπρεπε να μάθω που είσαι
Αλλά ποτέ δεν έμαθα
Έτσι μια νύχτα σαν και αυτή, συνεχίζω να ψάχνω δίχως να ξέρω το που  αλλά ξέρεις έμαθα την θεια αρρώστια..
Κύκλους κάνει και επιστρέφει, όσο δεν αναγνωρίζω τα βήματα μου
Και κάθε φορά που γονατίζω αυτή μου χαμογελά
Άραγε θα μάθω ποτέ ο κύκλος τελειώνει;
Η δεν τελειώνει ποτέ;
Κάπου ανάμεσα σε σιδερένιους φράκτες και άγνωστες τοποθεσίες το όνειρο σταματά και ξαναρχίζει
Και με βρίσκω συντρόφια με ένα τσιγάρο στο χέρι και ένα ποτήρι αλκοόλ
Γύρω άγνωστοι που λένε αλλόκοτες ιστορίες και εγώ να γνέφω συγκαταβατικά
Μια νύχτα σαν και αυτή
Άραγε που είσαι;
Σε μια νύχτα σαν και αυτή…