διάφορα

 

 

Βία

Ίσως είναι ένα κάτι, που ξαφνικά στερεί για πάντα αυτό που κάποτε μπορούσες

 

Βία ίσως να είναι ακόμα αυτός που σε κοιτά να πέφτεις … και καρτερικά να περιμένει να τσακιστείς στο οδόστρωμα ‘

είναι για λίγους η κορυφή

 

Βία θα πρέπε να είναι …αυτός που ‘κράζεις’, ‘κοροϊδεύεις’ ,χαμογελάς, μιλάς και τον χαίρεσαι

…να παύει…

να γίνεται εικόνα από λεντ, ένα ίχνος σε κελί   (πόσο;)

 

Και ναι, βία μπορεί να είναι και ένας απρόσμενος θάνατος

 

Για άλλη μια φορά  χ2

 

Το κίνημα πάντως,

δεν είναι βία.

 

Δυστυχώς  είναι κατάθλιψη

Με λίγο στρες στα τονωτικά

 

Και  πάνω από όλα ΜΟΝΑΞΙΑ

μαζικότατη

 

Χάραξε με αίμα τα φτερά μου

σε επιτύμβιους στύλους κάποιες άγνωστες Κυριακές

έκφερε το όνομα μου

μέσα από πύρινες γλώσσες σε ασήμαντες γιορτές

στην σύγχρονη Βαβέλ

τα χαμόγελα περισσεύουν σε γυάλινες φυλακές

οι καλές προθέσεις

πάνω σε τάφους χορεύουν σε μνημόσυνα και τελετές

και αν με αναζητάς

την φωνή μου κλείσε σε μικρό κουτί

και ας το να χαθεί

σε αυτόν τον ατελείωτο μακρύ χειμώνα

μέχρι να με ονειρευτείς

σε περιέργους ρυθμούς με σαξόφωνα και τρομπέτες

να μαστέ μαζί

ζωγραφίζοντας πίνακες του αύριο

σε χαλάσματα και φωτιές

 

 

Πολύχρωμα προσωπεία χαραγμένα με αίμα

Στόλισαν χαμόγελα

Στου θρήνου την γιορτή

Και αν απορείς ακόμα το γιατί

Στους έρωτες μας να φαινόμαστε άδειοι

Είναι γιατί..

Τα όνειρα υποβάλλει μια ενοχή σιωπή

Σε τρόμου σενάρια σε παράσταση ζωής

Η απουσία επιβάλλει της συνήθειας  εκπομπή

Η συνήθεια επιβάλει της απουσίας την πομπή

 

 

 

Ο θεός πέθανε….τι ωραία διακήρυξη…μόνo που ο άνθρωπος όταν παραμένει αδύναμος κατασκευάζει νέους θεούς στην θέση των παλιών.Ο μοναχικός αγώνας του σχοινοβάτη να περάσει στην αντίπερα πλευρά γίνεται κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα του όχλου. Τελικά τα βλέμματα των θεατών παρατηρούν την πτώση του σχοινοβάτη στην άβυσσο.Το διακύβευμα στην δολοφονία του θεού ήταν η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα, κανένας σκοπός, και καμία ουσία να εκπληρώσουμε.Αυτό εμπεριέχει μια τραγικότητα. Πάραυτα αν πάνω από τα συντρίμμια των παλιών μας χτισμάτων καταφέρναμε να χορεύουμε ώστε να γεννήσουμε ένα αστέρι να χορεύει, ίσως κάναμε μια υπέρβαση. Άλλωστε μόνο ερείπια και συντρίμμια φωλιάζουν στην ανθρωπινή ψυχή αλλά οι άνθρωποι θέλουν να το ξεχάσουν. Αυτός είναι ο λόγος που κατασκευάζει παραδείσους…και κολάσεις βέβαια….πως θα ήταν δυνατόν ένας παράδεισος δίχως και μια κόλαση απέναντι.Μονό που ο παλιός παράδεισος πέθανε. Μαράζωσε κάτω από νέον φώτα, διαφημίσεις και καπνισμένα φουγάρα. Για αυτό κάποιοι κατασκεύασαν νέους παραδείσους…δίχως θεό ..αλλά τον άνθρωπο…παραδείσους στα σύνορα της φαντασίας για να αντέξει ο νους την επίγεια κόλαση…Όπως σε όλους τους παραδείσους εμφανιστήκαν ιερείς.. ειδικοί…μάγοι της ελευθερίας…να διακηρύττουν την άφιξη της νέας(;) αυτής Εδέμ.Και τότε εμφανιστήκαν νέοι αμαρτωλοί.. και νέα προπατορικά αμαρτήματα. Τον ήλιο της αλήθειας σε κάποια σκοτεινή σπήλια τον είδαν λίγοι …οι άλλοι περιμένουν με αγωνία να ακούσουν την αφήγηση των πεφωτισμένων. Μόνο που κάνεις δεν υπάρχει να διαβεβαιώσει αν αυτός ο ήλιος ήταν αληθινός η όχι.. αν υπήρχε πράγματι έστω…Και σε αυτές τις ιστορίες πάντα υπάρχουν κάποιοι που δεν χωρούν,. Κάποιοι που πάντα θα είναι εξόριστοι. Όσα τοτέμ και να κτίστηκαν στην ανθρωπινή ιστορία, υπήρχαν σαν σκιάχτρα για να τρομάζουν τους ξένους.Αυτοί νέοι παράδεισοι έχουν δικά τους τοτέμ. Όπου ακούς για θυσίες, νέοι σταυροί έχουν εγερθεί….η ανθρωπινή κάρδια δεν αλλάζει…αν της δώσεις ένα σκοπό είναι ικανή να δεχθεί ακόμα και τον μεγαλύτερο πόνο…Για αυτό όσοι θέλησαν να κάνουν πραγματικά υπέρβαση έμειναν μόνοι και στο τέλος γκρεμίστηκαν κάτω από την ιδία τους την φλόγα.Για αυτό μην ακούς μεγάλες διακηρύξεις και μεγάλες ιδέες. Να φοβάσαι πάντα τους αγνούς και τους καθαρούς. Να εχθρεύεσαι τους πιστούς που ακολουθούν ιερείς ανεξαρτήτου χρώματος…ξέρεις αν ακόμα τα χρώματα των ιερέων είναι το μαύρο και το κόκκινο… ακόμα κι αν στις λέξεις τους ψιθυρίζετε η ελευθερία.. είναι οι ίδιοι που μιλούν για θεούς…για κόσμους με τιμωρίες …εξορίες…και αίμα..Αίμα….το αίμα θα πεις ότι έχει ταΐσει την ιστορία δεν διαφωνώ.. αλλά δυσπιστώ μπροστά στις αγαθές προθέσεις..

Σου είπα το μονοπάτι για την υπέρβαση είναι ένα λεπτό σχοινί…αν θες να το διαβείς να είσαι έτοιμος να γκρεμιστείς.. αλλιώς κάτσε στον όχλο που παρατηρεί.. ή στην μοναξιά σου… φτιάξε ένα τραγούδι για την κάρδια που αγωνιά αν την άκουσε κάνεις…

Έτσι και αλλιώς σήμερα είναι ωραία νύχτα και οι άνθρωποι γιορτάζουν για να ξεχάσουν….

 

Σε μια στιγμή που η ειρωνεία γελάει πάνω στη θλίψη μας
εκείνη η στιγμή είναι που το βλέμμα τους μας “υποβάλλει” ενοχές,
όταν ξαναξεκινά ο χρόνος και συνειδητοποιούμε
το αίμα που αφήσαμε στους άσπρους – καθαρούς τους τοίχους

κλωτσάμε την πόρτα !.. κι όμως δεν έχουμε τα πόδια να τρέξουμε στους δρόμους

Αυτή τη στιγμή τα λόγια μου κατέρρευσαν μπροστά στο κύρος τους
κι όταν κράτησα σφιχτά οτιδήποτε τροφοδοτούσε
τη συνείδηση της κραυγής μου,
σχολίασαν ήσυχα από τον άσπρο – βελούδινο καναπέ τους

δεν έχεις τίποτα , δεν είσαι τίποτα

Κι όμως για μια στιγμή είδα τα πάντα διάχυτα σε αυτόν τον κόσμο
γιατί είναι η κάθε στιγμή που απαρτίζει αυτή τη
γενίκευση του αίσχους,
διάχυτες και οι στιγμές που κανονίζονται στις ζωές μας,
τα συναισθήματα στις στιγμές κατανεμημένα και οι επιθυμίες μας διάσπαρτες·

γι’αυτό και γώ

δεν είμαι τώρα εδώ και δεν είμαι μόνος
ούτε χθες ήμουνα εκεί που υπέδειξαν
κι αν το αύριο με νοιάζει

είναι γιατί συνέχεια ενώνουμε κομμάτια ..και προτάσσουμε τα πάντα



Δεν κατηγορώ αυτούς που επιλέγουν τον θάνατο.

Πώς θα μπορούσα άλλωστε;

Υπήρξε και παραμένει η πιο πρoφανής λύση.

Είναι σχεδόν παρήγορο το ότι υπάρχει τέλος.

Όχι δεν κατηγορώ καθόλου αυτούς που αντί να ζήσουν επιλέγουν

καθημερινά τον θάνατο σε δόσεις.

Σε δόσεις τηλέορασης, ίντερνετ,τσιγάρου,οινοπνεύματος

και ιδεοληψιών έρχεται βολικός.

Οφείλουμε να το παραδεχτούμε

 

 

 

 

 

 

Οι άνθρωποι , κρυμμένοι σε μια σπήλια, βλέπουν σκιές πραγμάτων και ανθρώπων από ένα φως το όποιο είναι πίσω τους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι δεμένοι με τέτοιο τρόπο ώστε να βλέπουν μόνο μπροστά. Με αυτό το τρόπο οι σκιές που βλέπουν, είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα τους. Κάποια στιγμή ανακάλυψαν τα δεσμά τους και απελευθερωθήκαν από αυτά. Ανακάλυψαν επίσης, πως όλα αυτά τα οποία θεωρούσαν καλά και σωστά, ήταν σκιές και ψευδαισθήσεις.

Εξεργέθηκαν και αναζήτησαν το φως του ήλιου στο τέλος της σπηλιάς. Αφού έψαξαν αρκετά το βρήκαν. Δεν το άντεχαν όμως, δεν τους άρεσε και γύρισαν πίσω. Ήσυχα πλέον, άναψαν μια φωτιά πίσω τους και έβαλαν με τάξη τα δεσμά τους. Ύστερα για χρόνια μέσα από καθρέπτες ατένιζαν τις σκιές και τους εαυτούς τους. Αφού πέρασαν γενεές  και γενεές τελικά πίστεψαν ξανά πως αυτό που έβλεπαν ήταν αληθινό.

Κάποιοι όμως που θυμόντουσαν , δε κατάλαβαν ποτέ αν και ο ήλιος ακόμα, ήταν αληθινός  ή όχι…..