Author: lain

Ζωγραφίζω μέσα από ερείπια

               Λέξεις

Που κάθε φόρα που ακούγεται η ηχώ τους

                                        Ένας νεκρός θεός

  Έρχεται ως ανάμνησις

          Ένας εγγεγραμμένος τρόμος

       Που προφέρεται σε κάθε συλλαβή

            Προσφέρεται στην λήθη

Καθώς ένας φίλος μου τα ποιήματα του

 Δεν τον διαβάζουν πια

  Επειδή τα γράμματα ξεθωριάζουν

Αποχαιρετώντας την μελανή της ιστορίας

Καθώς η Φωνή δεν ακούει πια τον Αντίλαλο

μια φίλη της lain, η sep χρησιμοποίησε το kindie ( από την 1η συλλογή ) στο ακόλουθο ασπρόμαυρο βίντεο

με τίτλο “nothing is true, everything is permitted”

[vsw id=”35209092″ source=”vimeo” width=”640″ height=”360″ autoplay=”no”]

η lain enantia δεν θεωρεί το πολιτικό ξεκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνική σφαίρα της δραστηριότητας της. 

αρνούμενοι τους ψευδείς διαχωρισμούς που θετει μια κατακερματισμένη κοινωνία επιλέγουμε (ως lain)

να ΜΗΝ συγκροτήσουμε έναν αμιγώς πολιτικό λόγο.

εξάλλου η lain enantia είναι πολιτικό εγχειρημα … ούτως ή άλλος.

...για άλλη μια φορά ήμουν έτοιμος να σκοτώσω το θεό. Ήδη είχα βάλει ένα καλό ουίσκι στο ποτήρι μου και κάπνιζα ένα φινετσάτο πούρο Αβάνας ενώ το σαξόφωνο συνόδευε τις μελωδίες της βροχής…

Στο μεταξύ είχα φορέσει την κόκκινη κορδέλα, είχα δέσει τις αρβύλες μου και στην ζώνη μου είχα φορεμένο το μικρό ατσάλινο μαχαίρι του καββαδία. Επίσης με μεγάλη φροντίδα είχα ήδη ελέγξει το ντουφέκι μου από την ισπανική επανάσταση αν δούλευε ακόμα. θα ξεκινούσα για το ραντεβού μου με την ιστορία όταν το τραγούδι της άμμου θα τέλειωνε…μαζί με το καλό μου ουίσκι και το πούρο Αβάνας φυσικά. Έξω με περίμενε το lada με ζάντες σε σχήμα σφυροδρέπανου. Πίστευα πως όλα ήταν έτοιμα. Αυτή τη φορά ο θεός δεν θα μου την γλίτωνε σίγουρα.. .

Είχα ετοιμαστεί πλήρως και αφού πήρα το lada με τις ζάντες σφυροδρέπανο έβαλα στο ραδιόφωνο να παίζει την διεθνή στα σουαχιλι. Έχω το τουφέκιον από την ισπανική επανάσταση στο δίπλα κάθισμα και προσπαθώ να βάλω μπροστά το θαύμα της σοβιετικής τεχνολογίας. Μόλις το κτήνος βρυχάται, αρπάζω το τελευταίο μου πούρο Αβάνας και το ανάβω πανηγυρικά. επιτέλους ήρθε εκείνη η ριμάδα ώρα να μάθει ο θεός τι σημαίνει κομμουνισμός. Αφού περνώ λαγκάδια, τα Εξάρχεια, διαφορές μολότοφ και κάδους αναμμένους, φτάνω στην πιο σικ πλευρά του Λυκαβηττού. Αφού παίρνω το τουφεκιον σιγοψιθυρίζω « … βρέχει φωτιά στην στράτα μου …» υστέρα περιλούζω με βενζίνη το θαύμα της σοβιετικής αρκούδας και του βάζω φωτιά..θεέ αυτήν την φορά την έβαψες..

Με γρήγορα βήματα ανεβαίνω τις σκάλες και διαπιστώνω ότι οι πόρτες είναι ανοιχτές. Αφού μπουκάρω μέσα , μένω έκπληκτος. Ενώ η Αθήνα φλεγόταν, η αριστερά και η δεξιά πολυκατοικία ήθελε γκρέμισμα εκ θεμέλιων , βρισκόμουν σε παρτυ. Ενώ έχω μείνει έκπληκτος ακούω μια γνώριμη φωνή.. «φιλαράκι καλά είσαι;» . Δεν μου πήρε πολλή ώρα να καταλάβω. Ο Χένρυ τσινασκι με ένα ουίσκι στο χέρι με σερβίρει και χαμόγελα. Εγώ όμως παραμένω προσηλωμένος στο στόχο μου και αφού αρπάζω το ουίσκι , τον ρωτά που είναι ο θεός. Ο Χένρυ χαμογελά και μου ρωτά αν ξέχασα κάτι. Εκεί ένιωσα ότι με κορόιδευε. Εδώ είχα ραντεβού με την ιστορία. Ενώ έπαιζε το « σ έχω κάνει θεό..» ένας τύπος με περίεργο μουστάκι δεν σταμάτησε να γελά , και με έδειχνε λες και ήμουν χάνος. Ο Χένρυ με ένα ήρεμο ύφος με επανέφερε στην πραγματικότητα «Μάριε παΐδι μου ..ο θεός.. το ξέχασες.. πέθανε.. εδώ και πολύ καιρό.. τι φαντάσματα κυνηγάς νυχτιάτικα.. έλα και είμαστε έτοιμοι για το τραπέζι..»

αφού έφτασα στο τραπέζι ο Ιησούς με αμφίεση Τζον λενον, χάιδευε το στήθος της Μαγδαληνής ενώ αυτή μοίραζε τα φύλα , ο τσινασκι ξαναγέμιζε τα ποτά, ο Κάρολος ζητούσε δανεικά από έναν άγγλο φίλο του και έκανε rebuy.. και ενώ από το μπαλκόνι η πόλη καιγόταν και σκεφτόμουν πώς να χρησιμοποιούσα το ντουφέκι από την ισπανική επανάσταση άκουσα μια φωνή και τότε αναφώνησα

..τα βλέπω

Υγ: πες στην Α. να κλείσει τον θερμοσίφωνα και ότι θα πάω αύριο στο ραντεβού με την ιστορία..

…βρίσκομαι στον βυθό της θάλασσας..πατώ πάνω στον ουρανό..έχω όχημα μου τα σύννεφα και δίπλα κολυμπούν πολύχρωμα ψάρια..και καθώς αιωρούμαι στα κύματα, ονειρεύομαι γκρίζους ουρανοξύστες ανθρώπους κρεμασμένους σε λεπτοδείκτες να αναζητούν το φεγγάρι..άλλα βλέπουν μόνο φώτα…άλλα εμένα το φεγγάρι μου χαμογελά τις νύχτες που αιωρούμαι πάνω στα κύματα..

…και από κει που ήμασταν το τοπίο άλλαξε..ο χώρος δεν ήταν όπως πάντα θα έπρεπε να ήταν…και όσο συνέβαινε αυτό μπροστά στα μάτια μας δεν έπρεπε να μέναμε βουβοί..τελικά μείναμε και το έδαφος που φιλοξενούσε άρχιζε να μας κατασπαράζει..και ήταν τόσο απλό…από τότε λίγοι αναρωτιούνται αν οι σκιές στο τοίχο είναι οι αλυσίδες τους και οι πολλοί άπλα έχουν ζωγραφίσει πάνω στις τελευταίες..σημαίες πατρίδες κόμματα θεούς και οτιδήποτε τους ταξιδεύει στην λήθη του είναι..

…το τραγούδι που σιγοψιθυρίζω τις νύχτες έμεινε μόνο του να ζωγραφίζει το φεγγάρι με χρώματα ..νεράιδες με φτερά πεταλούδας χαμογελούν στους νυσταγμένους ταξιδιώτες του τραίνου οι οποίοι χαϊδεύουν το γκρίζο και ψάχνουν κάπου να σφυρίξουν μια μελωδία χωρίς σκοπό…. το τραίνο ταξιδεύει πάνω στα σύννεφα και τα άστρα είναι τα φώτα των πολυκατοικιών..είναι κάνεις άραγε μέσα να βλέπει τον καπνό του τραίνου που χορεύει στον ουρανό με μελωδίες και χρώματα;

…πάντα θαύμαζα το γεγονός ότι περιστρεφόταν ο κόσμος, άλλοτε γύρω από τον εαυτό του, άλλοτε γύρω από ένα ήλιο .. μέχρι καμία στιγμή απόψε να περιστρέφεται και τα πάντα έπαψαν σχεδόν να κινούνται και ο κόσμος χωρίστηκε στα δυο..στον κόσμο της αιωνίας νύχτας και στον κόσμο της αιωνίας μέρας..από τότε όσα είχαν κάποια σημασία έπαψαν σιγά να έχουν νόημα και στους δυο κόσμους..αυτό που πάντα ήθελε να άλλαζε συντηρούσε αυτό πάντα ήθελε να μείνει ίδιο..έτσι το χθες το σήμερα και το αύριο έγιναν ένα στους δυο κόσμους… πλέον κάνεις δεν πήγαινε σε ναούς , δεν ήθελε να δημιουργήσει, να βγάλει λεφτά..στην αρχή οι δυο κόσμοι επιχείρησαν να κάνουν πόλεμο..ο ένας ήθελε το φεγγάρι.. ο άλλος ήθελε τον ήλιο..άλλα στο τέλος δεν είχε ούτε αυτό σημασία.. έτσι μια μέρα καθώς περπατούσα στο δάσος άκουσα μια περίεργη μουσική …τότε είδα γυμνές γυναίκες με μαύρες μάσκες αλεπούς να παίζουν μιαν αλλόκοτη μελωδία και άνδρες με λευκές μάσκες αλεπούς να παίζουν έναν απόκοσμο ρυθμό..τότε διαπίστωσα ότι ήταν παιδιά που έβλεπαν τα δέντρα να χορεύουν .. ήμασταν στον ενδιάμεσο κόσμο του ημίφωτος..τότε ένα κορίτσι με πηρέ από το χέρι και με το τραίνο γυρίσαμε τον κόσμο..οι ουρανοξύστες που κάποτε έφταναν τους ουρανούς είτε είχαν ερειπωθεί είτε είχαν γκρεμιστεί..τα άλλοτε μνημεία του παλαιού κόσμου είχαν καταλειφθεί από αναρριχητικά φυτά και μαϊμούδες και οι άνθρωποι του παλαιού κόσμου ..αυτοί που κάποτε ευχόταν να γυρίσει η περιστροφή έβγαλαν ρίζες με αποτέλεσμα οι πάλαιες πόλεις να γίνουν δάση και κάνεις να μην θυμάται πως κάποτε ήταν..και τότε άρχισε ξανά η περιστροφή μέσω μουσικών και χορών ..και έμειναν παιδιά να ξαναχτισθούν τον κόσμο ώστε να μην σταματήσει να περιστρέφεται ξανά ..δεν θυμάμαι γιατί εμείς μείναμε..μάλλον σαν μνημεία..σαν αυτό που ο νέος κόσμος δεν έπρεπε να γίνει..ακόμα θαυμάζω το γεγονός ότι ο κόσμος περιστρέφεται..