Η ιστορία της εύφορης κοιλάδας

                                                1

                                               
Το τοπίο γυρίζει παντού. Παντού νεκρά δέρματα φιδιών και κάτοικοι. Μια γυναίκα γυμνή ψάχνει την γιγάντια μηλιά. Ο  Ουρανός γκρίζος, προμηνύει βροχή. Ο άγνωστος περπάτα και θαυμάζει το τοπίο.
Είναι αργά για ανόητες ιστορίες σκέπτεται….

                                                     2

Τα άλογα με τους διαβάτες του ολέθρου σκόρπισαν τον θρήνο στην εύφορη κοιλάδα
Πτώματα και ερείπια, στολίδια στην έμπνευση του χεριού που αναζητά να εκπληρώσει την ανάγκη του για δημιουργία
Και τα παιδιά , εκλεπτυσμένα  προσπαθούν να ζωγραφίσουν  το τοπίο
Φώτα μοναξιά και θάνατος τα όνειρα των διαβάτων καθώς ξαποσταίνουν στην γιγάντια μηλιά
Το κοινό έντρομο παρακολουθεί και αναμένει την σειρά του για το πλοίο της λήθης
Ένα παιδί πλησιάζει και τους μπήγει ένα σπαθί στην κάρδια τους
Έτσι τελειώνει τη ζωγραφιά του…
Όπως και ο μύθος των 4 καβαλάρηδων

                                                       3

Το φως των κεριών τρεμοπαίζει….
«Μην πιστεύετε στον ήλιο.. προσφέρει ψεύδη…»
Σιγοψιθυρίζει και πνίγει τα λόγια του από το στόμιο της πηγής τους
Και ύστερα σιωπή…

                                                       4

Οι  κάτοικοι της εύφορης κοιλάδας κάποτε ήταν κλεισμένοι σε μια σπηλιά. Δεμένοι και να βλέπουν μπροστά τις σκιές από την φωτιά πίσω τους.
Οι σκιές ανθρώπων και πραγμάτων ήταν η μόνη και μοναδική αλήθεια
Ώσπου τα δεσμά χαλάρωσαν και ανακάλυψαν έξω από την σπήλια τον ήλιο της εύφορης κοιλάδας…
   

                                                        5

Αυτό που οφείλει να είναι, οφείλει να μην είναι
Αυτό που οφείλει να μην είναι,  οφείλει να είναι
Και το τοπίο μεταμορφώνεται αδιάφορα για τον μοναχικό παρατηρητή
Όλα μοιάζουν να χάνονται σε επισκιάσεις του αυριανού και χθεσινού καθρέπτη
Αυτά συλλογίζεται το ερειπωμένο σκιάχτρο καθώς τα κοράκια δεν το φοβούνται πια…

                                                        
                                                          6

Μην τολμήσεις να αγγίξεις το πρόσωπο από στάχτες ενός νεκρού θεού
Θα σωριαστείς ευθύς στις πύλες του Αδη
Χωρίς να μπορείς ανταποκριθείς στις απαιτήσεις του ερώτα και του θανάτου
Χιλιάδες νεράιδες θα αναστήσουν αυτό το γέρικοι κορμί
Με μοναδικό ίσως σκοπό να αναχωρήσει στον άνεμο
Περιμένοντας τις πεταλούδες να δώσουν ξανά ομορφιά σε αυτό το τοπίο
Ένα ρόδο φύτρωσε  στην δύση, δίπλα στην νέα κοπέλα
Αυτή χαμογέλασε και ύστερα εξαφανίστηκε στα τραγούδια της νύχτας..

                                                           7

Αυτή είναι η ιστορία της εύφορης κοιλάδας
Μια ιστορία χαρούμενη, δίχως αφηγήσεις θανάτου και θλίψης
Δίχως αντιθέσεις
Τα πάντα ανθούν και ο χρόνος τραγουδά ιδία τον σκοπό του σήμερα, του χθες και του αύριο…
Η ευτυχία είναι ένα ρόδο που δεν μαραίνεται ποτέ
Ο άρχοντας δείχνει την ευγνομωσυνη του και οι κατοικοι τη δεχονται απλοχερα κανοντας με χαμόγελα την δουλεία τους
Το χειμώνα ετοιμάζονται την σοδειά του καλοκαιριού και ευγνωμονούν την θεά της γονιμότητας
Την άνοιξη ετοιμάζουν την περίλαμπρη γιορτή
Το φθινόπωρο η περίλαμπρη γιορτή δείχνει το μεγαλείο της ζωής. Ο άρχοντας κοιτάξει με χαρά τα παιδιά του
Ο άγνωστος χαμογελά καθώς βλέπει τα κοράκια να γιορτάζουν και να χορεύουν  γύρω από το άγαλμα του θεού…

                                                              
                                                                  
                                                        8

Θραύσματα αγγελικών πρόσωπων έπεσαν από τον ουρανό
Σχημάτισαν  το άγαλμα ενός γυάλινου θεού
Το φως είναι εκτυφλωτικό μέσα από το σώμα του
Οι πιστοί το δόξασαν δίχως δεύτερη σκέψη
Έτσι στήθηκε γιορτή προς τιμήν του
Περίλαμπρη γιορτή, δοξασία για την ευδαιμονία της εύφορης κοιλάδας
Έπιασε  βροχή
Το άγαλμα ράγισε..
Κάνεις δεν το πρόσεξε… το φως δεν έπαψε να αστράφτει στα μάτια των πιστών…
Ο άγνωστος χαμογέλασε …
Καθώς η γιορτή ετοιμαζόταν έφυγε…
Το άγαλμα θα γκρεμιζόταν μέσα  από το φως του…

                                                         9

Η βροχή δε σταματά. Ο άρχοντας μοιάζει δυστυχισμένος..
Το Αγάθο της ζωής τρεμόπαιζε σαν τα κεριά του παλατιού του
Ρώτησε τον προφήτη του
Με το βλήμα του Λαζάρου πηρέ απάντηση τη σιωπή
Την επόμενη μέρα κρεμασμένος αποβιβαζόταν στο πλοίο της λήθης
Δίχως ένα γράμμα…
Η νύχτα τελείωσε κάτω από μια τεράστια σιωπή…

                                                     
                                                       10

Ο άγνωστος διαβατής περπάτα απολαμβάνοντας την βροχή…
Το τοπίο μοιάζει ξένο…
4 καβαλάρηδες τον σταματούν και τον ρωτούν για την γιορτή της εύφορης κοιλάδας
Ο άγνωστος απάντησε
« η γιορτή είναι κει όπως πάντα ήταν εκεί…
Στην σπήλια τίποτα δεν αλλάζει, τα φωτά δεν σβήνουν  ποτέ καθώς ήταν και θα είναι πάντα εκεί…
Οι καθρέφτες μπροστά τους υπάρχουν για να ξεχάσουν οι κατοικοι ότι τα δεσμά τα έβαλαν ξανά με χαρά οι ίδιοι…»
Οι  4 καβαλάρηδες φόρεσαν την μάσκα του θανάτου και ξεκίνησαν για την εύφορη κοιλάδα
 Το τοπίο  γυρίζει… και ο διαβατής συνεχίζει την διαδρομή του…