Όταν οι μνήμες χαράσσονται σαν πληγές
Όταν οι λέξεις μοιάζουν με ερειπωμένα κάστρα
Σε γκρεμισμένα τόπια
Τότε περπατάμε ανάμεσα σε φωτιές
Αναμένοντας καταιγίδες λουσμένες από αίμα
Χαμογελώντας σε θρυμματισμένους καθρέπτες
Που δεν μπορούν να αντικρύσουν ούτε να αντικριστούν
Όταν οι γιορτές μας δοξάζουν πορτρέτα
Στολισμένα με θειάφι
Οι λέξεις θα μοιάζουν με γερασμένους ηθοποιούς
Που δεν έχουν σε πιο κοινό
Να παίξουν την παράσταση τους
Σε ένα αύριο των αναμνήσεων του χτες
Οι μουσικές μας σταμάτησαν πια
Την πένθιμη τους μελώδια
Και τον άκαμπτο ρυθμό
Και όσοι χορεύουν θα μείνουν εκεί
Θαυμάζοντας τα ξεσκισμένα φτερά μας
Καθώς ταξιδεύουμε στην χώρα του εφήμερου