Ο θεός πέθανε….τι ωραία διακήρυξη…μόνo που ο άνθρωπος όταν παραμένει αδύναμος κατασκευάζει νέους θεούς στην θέση των παλιών.Ο μοναχικός αγώνας του σχοινοβάτη να περάσει στην αντίπερα πλευρά γίνεται κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα του όχλου. Τελικά τα βλέμματα των θεατών παρατηρούν την πτώση του σχοινοβάτη στην άβυσσο.Το διακύβευμα στην δολοφονία του θεού ήταν η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα, κανένας σκοπός, και καμία ουσία να εκπληρώσουμε.Αυτό εμπεριέχει μια τραγικότητα. Πάραυτα αν πάνω από τα συντρίμμια των παλιών μας χτισμάτων καταφέρναμε να χορεύουμε ώστε να γεννήσουμε ένα αστέρι να χορεύει, ίσως κάναμε μια υπέρβαση. Άλλωστε μόνο ερείπια και συντρίμμια φωλιάζουν στην ανθρωπινή ψυχή αλλά οι άνθρωποι θέλουν να το ξεχάσουν. Αυτός είναι ο λόγος που κατασκευάζει παραδείσους…και κολάσεις βέβαια….πως θα ήταν δυνατόν ένας παράδεισος δίχως και μια κόλαση απέναντι.Μονό που ο παλιός παράδεισος πέθανε. Μαράζωσε κάτω από νέον φώτα, διαφημίσεις και καπνισμένα φουγάρα. Για αυτό κάποιοι κατασκεύασαν νέους παραδείσους…δίχως θεό ..αλλά τον άνθρωπο…παραδείσους στα σύνορα της φαντασίας για να αντέξει ο νους την επίγεια κόλαση…Όπως σε όλους τους παραδείσους εμφανιστήκαν ιερείς.. ειδικοί…μάγοι της ελευθερίας…να διακηρύττουν την άφιξη της νέας(;) αυτής Εδέμ.Και τότε εμφανιστήκαν νέοι αμαρτωλοί.. και νέα προπατορικά αμαρτήματα. Τον ήλιο της αλήθειας σε κάποια σκοτεινή σπήλια τον είδαν λίγοι …οι άλλοι περιμένουν με αγωνία να ακούσουν την αφήγηση των πεφωτισμένων. Μόνο που κάνεις δεν υπάρχει να διαβεβαιώσει αν αυτός ο ήλιος ήταν αληθινός η όχι.. αν υπήρχε πράγματι έστω…Και σε αυτές τις ιστορίες πάντα υπάρχουν κάποιοι που δεν χωρούν,. Κάποιοι που πάντα θα είναι εξόριστοι. Όσα τοτέμ και να κτίστηκαν στην ανθρωπινή ιστορία, υπήρχαν σαν σκιάχτρα για να τρομάζουν τους ξένους.Αυτοί νέοι παράδεισοι έχουν δικά τους τοτέμ. Όπου ακούς για θυσίες, νέοι σταυροί έχουν εγερθεί….η ανθρωπινή κάρδια δεν αλλάζει…αν της δώσεις ένα σκοπό είναι ικανή να δεχθεί ακόμα και τον μεγαλύτερο πόνο…Για αυτό όσοι θέλησαν να κάνουν πραγματικά υπέρβαση έμειναν μόνοι και στο τέλος γκρεμίστηκαν κάτω από την ιδία τους την φλόγα.Για αυτό μην ακούς μεγάλες διακηρύξεις και μεγάλες ιδέες. Να φοβάσαι πάντα τους αγνούς και τους καθαρούς. Να εχθρεύεσαι τους πιστούς που ακολουθούν ιερείς ανεξαρτήτου χρώματος…ξέρεις αν ακόμα τα χρώματα των ιερέων είναι το μαύρο και το κόκκινο… ακόμα κι αν στις λέξεις τους ψιθυρίζετε η ελευθερία.. είναι οι ίδιοι που μιλούν για θεούς…για κόσμους με τιμωρίες …εξορίες…και αίμα..Αίμα….το αίμα θα πεις ότι έχει ταΐσει την ιστορία δεν διαφωνώ.. αλλά δυσπιστώ μπροστά στις αγαθές προθέσεις..
Σου είπα το μονοπάτι για την υπέρβαση είναι ένα λεπτό σχοινί…αν θες να το διαβείς να είσαι έτοιμος να γκρεμιστείς.. αλλιώς κάτσε στον όχλο που παρατηρεί.. ή στην μοναξιά σου… φτιάξε ένα τραγούδι για την κάρδια που αγωνιά αν την άκουσε κάνεις…
Έτσι και αλλιώς σήμερα είναι ωραία νύχτα και οι άνθρωποι γιορτάζουν για να ξεχάσουν….
