Σε μια στιγμή που η ειρωνεία γελάει πάνω στη θλίψη μας
εκείνη η στιγμή είναι που το βλέμμα τους μας “υποβάλλει” ενοχές,
όταν ξαναξεκινά ο χρόνος και συνειδητοποιούμε
το αίμα που αφήσαμε στους άσπρους – καθαρούς τους τοίχους
κλωτσάμε την πόρτα !.. κι όμως δεν έχουμε τα πόδια να τρέξουμε στους δρόμους
Αυτή τη στιγμή τα λόγια μου κατέρρευσαν μπροστά στο κύρος τους
κι όταν κράτησα σφιχτά οτιδήποτε τροφοδοτούσε
τη συνείδηση της κραυγής μου,
σχολίασαν ήσυχα από τον άσπρο – βελούδινο καναπέ τους
δεν έχεις τίποτα , δεν είσαι τίποτα
Κι όμως για μια στιγμή είδα τα πάντα διάχυτα σε αυτόν τον κόσμο
γιατί είναι η κάθε στιγμή που απαρτίζει αυτή τη
γενίκευση του αίσχους,
διάχυτες και οι στιγμές που κανονίζονται στις ζωές μας,
τα συναισθήματα στις στιγμές κατανεμημένα και οι επιθυμίες μας διάσπαρτες·
γι’αυτό και γώ
δεν είμαι τώρα εδώ και δεν είμαι μόνος
ούτε χθες ήμουνα εκεί που υπέδειξαν
κι αν το αύριο με νοιάζει
είναι γιατί συνέχεια ενώνουμε κομμάτια ..και προτάσσουμε τα πάντα