Δεν έχω δει πλοία από τα κάστρα των ουρανών
Από τα χαμογελά που χάθηκαν σε νύχτες γεμάτες φεγγάρι
Από ιστορίες που μίλησαν για τόπους ξένους και μαγικούς
Για δρόμους που συναντήθηκαν και ύστερα χάθηκαν
Για γιορτές στημένες σε κάδρα από θειάφι
Από ανθρώπους αγαπημένους και ξένους
Για χείλη που στέρεψαν από το στόμιο της πηγής τους
Δεν έχω δει πλοία από κάστρα των ουρανών
Σε συννεφιασμένα τοπία και ερειπωμένα βλέμματα
Σε πόλεις που υπερηφανεύονται για τα τείχη τους
Και τους πανύψηλους πύργους
Σε βεβιασμένες φυγές και την απώλεια στην σιωπή που απομένει
Στα ρολόγια που ξεστομίζουν κατάρες
Στο χαμόγελο σου…
Δεν έχω δει πλοία από κάστρα των ουρανών