Σε είδα να σημαδεύεις με τη κάννη στο κεφάλι
Τότε μου είπες ότι δεν άντεχες τον πονοκέφαλο
Σε λίγο…οι σφαίρες θα τραγούδησαν στον αέρα
Σε είδα σε μια διαφημιστική ταμπέλα στην Αχαρνών
Να χαμογελάς..
Ξανά και ξανά ανάμεσα στις λεωφορειολωρίδες
Και το βαθύ κόκκινο να σημαδεύει τα όνειρα μου
Νιώθω να περπατώ σε τεντωμένο σχοινί
Γελώ ξανά και ξανά γιατί απλά ξέρω ότι δε θα σπάσει…
Τα χεριά μου όπλα που σκοτώνουν κάθε περαστική σκέψη
Ένα περιφερόμενο κάτι στους δρόμους της Αθηνάς
Θα ήθελα πραγματικά να ζωντανέψω το πτώμα που κείτεται μπροστά μου
Θα ξαναβάλω τα μυαλά σου στις θέσεις τους
Θα σκίσω την αφίσα στην Αχαρνών
Θα σβήσω τα χαμογελά των περαστικών
Θα φυτεύσω τη ματωμένη σφαίρα να γίνω δέντρο
Και από κει θα πυροβολώ με τα χεριά κάθε κουφάρι
Ίσως να φυλάξω και μια τελευταία σφαίρα για το εγώ μου
Και όταν ξυπνήσω από αυτό
Και βεβαιωθώ αν ήταν όνειρο ή όχι
Θα ξεκινήσω χαρούμενος για το κοντινότερο νεκροταφείο
Να συναντήσω εμάς να ποζάρουμε γυμνοί για μια γυμνή φωτογραφία του αύριο