|
Φεύγω από το σώμα μου και στη στιγμή γυρνώ και βλέπω το σώμα μου και χαίρομαι γιατί στέκεται ακόμα όρθιο μπροστά σας
φεύγω από το σώμα μου και κάνω τη συνήθη διαδρομή από ταράτσα σε ταράτσα’ κοιτώ ψηλά βλέπω το σώμα μου και χαίρομαι γιατί στέκεται ακόμα όρθιο μπροστά σας
αν και αισθάνομαι – αν και βλέπω αν και ουρλιάζω δεν αντιλαμβάνομαι αν και κλαίω μάλλον δεν νιώθω ούτε σκέφτομαι .. παρά μόνο όταν στέκομαι όρθιος μπροστά σας
και σαν η πόλη γκρεμιστεί και γυρίσω εκεί που ξεκίνησα και μείνουμε γυμνοί ανάμεσα στα ερείπια θα είμαι εγώ σαν Ένα πάλι να αναρωτιέμαι όρθιος μπροστά σας ‘από πού να κρατηθώ; απ’ τον εγωισμό ή την αξιοπρέπεια;
όμως δεν είναι αυτό και αυτά δεν έχουν σημασία τρέχω κοντά σας λοιπόν .. και καλα κάνω
αλλά να .. πάντα μας έφταιγε η πόλη και πάντα πόλη φτιάχνουμε όρθια μπροστά μας
εμείς και γώ, αυτοί και μεις, εσείς και γω … εσείς
για αυτό βγαίνω και πάλι τη συνήθη διαδρομή, από ταράτσα σε ταράτσα
|
|
|
|
