Ξέρω κάποια μέρα πως θα είμαστε μαρμάρινα αγαλματίδια
Στις παρυφές ενός υψηλού βουνού
Και με την επιθυμία ενός χορού
Θα κοιτάμε τον γυάλινο ουρανό χαζεύοντας
Επιδεικτικά να αστράφτει
Μόνο οι πέτρινοι στρατιώτες έμειναν
Να φύλανε άδεια σπίτια
Σε μια άγονη γη
Ανάμεσα σε παλιές δοξασίες
Και οι χρωματιστές φιγούρες απόκληροι των ονείρων
Θα είναι εξόριστοι μια για πάντα από την συμπάθεια μας
Και εμείς που θελήσαμε να δαμάσουμε τον κεραυνό
Χαθήκαμε μέσα στην ιδία μας την φλόγα
Πριν ξημερώσει όμως
Η φωτιά θα τραγουδήσει τον πύρινο σκοπό της
Για όταν έρθει η αυγή
Να μη φωτίσει αυτό που πάντα θα ήταν